Article Мақалә архиви

Синаk

Худаниң Ибраһимни синиши

1 Бу вақиәләрдин кейин, Худа Ибраһимниң ишәнчини синап, уни:
— Ибраһим! — дәп чақирди.
Ибраһим:
— Ләббәй! — деди.
2 Худа униңға:
— Сән оғлуңни, йәни амрақ ялғуз оғлуң Исһақни елип, Морая райониға берип, Мән көрситидиған тағниң үстидә уни көйдүрмә қурванлиқ сүпитидә Маңа атиғин, — деди.
3 Әтиси сәһәрдә Ибраһим ешәкни егәрләп, Исһақ билән икки чакирини елип, көйдүрмә қурванлиққа ишлитидиған отунларни тәйярлап, Худа көрсәткән җайға қарап маңди. 4 Үчинчи күни Ибраһим у йәрни жирақтин көрди 5 вә чакарлириға:
— Силәр ешәк билән бу йәрдә туруп туруңлар. Балам иккимиз у йәргә берип, ибадәт қилип келәйли, — деди.
6 Ибраһим Исһаққа отунларни көтәртип, өзи қолиға пичақ билән от елип, Исһақ билән биллә жүрүп кәтти. 7 Исһақ:
— Ата, — дәп чақирди.
Ибраһим:
— Һә, оғлум? — деди.
— От билән отун бар, лекин көйдүрмә қурванлиққа ишлитидиған қоза қени? — дәп сориди Исһақ.
8 Ибраһим униңға:
— Әй оғлум! Қурванлиқ қилидиған қозини Худа Өзи йәткүзүп бериду, — дәп җавап бәрди. Иккиси тохтимай меңивәрди.
9 Улар Худа Ибраһимға көрсәткән җайға кәлгәндә, Ибраһим қурван­лиқ суписини ясап, униң үстигә отунларни қоюп, өз оғлини бағлап, отун догиланған супиға ятқузди. 10 Андин оғлини боғузлаш үчүн пичақни көтәрди. 11 Бирақ Пәрвәрдигарниң периштәси асмандин:
— Ибраһим! Ибраһим! — дәп вақириди.
— Ләббәй! — деди у.
12 Периштә униңға:
— Қолуңни тарт! Балиға тәгмә! Сениң Маңа болған садақәтмән­лигиңни әнди көрдүм. Чүнки сән өз оғлуңни, йәни бир тал оғлуң­ниму Мәндин айимидиң, — деди.
13 Ибраһим әтрапиға қариведи, мүңгүзи чатқалға илишип қалған бир қошқар униң көзигә челиқти. У берип қошқарни йешип, уни өзиниң оғлиниң орнида қурванлиқ қилип көйдүрүвәтти.